Сочинение на белорусском про мой род

Маё імя – Аляксей. Я родам з невялічкай вёскі на ўсходзе Беларусі. Мой род заўсёды меў цесную сувязь з зямлёй, якая нас карміла і давала прытулак. З малых гадоў я чуў гісторыі пра маіх дзядоў і бабуль, якія сваім нялёгкім сельскагаспадарчым працай выжывалі і забяспечвалі сабе і сваім дзецям лепшую долю.

Мой прадзед Кастусь быў выдатным кавалём. Ён валодаў нейкім чароўным майстэрствам апрацоўкі металу, і ягоныя інструменты славіліся не толькі ў нашай вёсцы, але і далёка за яе межамі. У яго ўладаннях было шмат цікавых рэчаў: стары каўпак, крыжы, падковы і ўпрыгожанні. Кажуць, што нават князі звярталіся да яго за парадай і дапамогай.

Бабуля Марыя захоўвала ўсё сямейнае паданне і была нязменным правадніком традыцый у нашым родзе. Яна была вельмі мудрай жанчынай і ведала шмат песень і казак, якія дапамагалі нам выхоўвацца ў духу беларускасці. Увосень, калі збяралі ўраджай, бабуля заўсёды расказвала нам пра даўнія абрады і звычаі, звязаныя з кожнай святасцю.

Мой бацька, Сяргей, працягваў справу прадзеда і займаўся кавальскім рамяством, але акрамя гэтага, ён меў вялікую любоў да пчалярства. Гэта ад яго я навучыўся глядзець на свет з удзячнасцю і разуменнем, што кожная частка прыроды важная і непаўторная. Бацька заўсёды казаў, што сяброўства чалавека з пчоламі робіць яго больш гарманічным і спакойным.

Мама Алена была сапраўднай майстрынай у кулінарным майстэрстве. Яе стравы не толькі насычалі нас, але і былі сапраўднай мастацкай справай. Традыцыйныя дранікі, боршч, квас і шмат іншых беларускіх страў былі ў нашым доме на кожнае свята. Яна любіла збіраць зеляніну і грыбы, якія мы вызначалі разам падчас нашых лясных прагулкаў.

Сёння, калі я ўспамінаю ўсе гэтыя моманты, я адчуваю глыбокую ўдзячнасць да майго роду. Гэтыя людзі з простымі, але шчырымі сэрцамі перадалі мне тое, што сапраўды важна ў жыцці: любоў да Радзімы, павагу да традыцый і ўменне знаходзіць гармонію ў простых рэчах. Мой род – гэта мая ганарлівасць і мая сіла.